ależ Asiu, jeżeli nigdy nie miałaś kaca, to nie wiesz zapewne jak go się odczuwa... a skoro tego nie wiesz, to nie możesz mieć pewności, że na pewno go nie masz

też potrafię filozofować

Widzę tu pewne podobieństwo między kacem, a ciążą - można mieć i nie wiedzieć o tym, a czuć się źle

To już chyba rak lepszy

Niedawno usłyszałam, że nasza trójka (tzn. loża szyderców) jesteśmy nienormalne, ponieważ wszystkie młode kobiety poza nami marzą o dzieciach... Nie powiedziałabym, że wszystkie, ale faktycznie większość ma zupełnie inne zdanie na ich temat. W takim razie, co jest z nami nie tak i skąd się biorą nasze uprzedzenia? Może szanowni filozofowie pokojowi spróbują rozwikłać tę zagadkę?

Przypomina mi to trochę konkursy organizowane przez francuskie ministerstwo na rozmaite prace filozoficzne, np. "O przyczynach i powstawaniu nierówności społecznych" Chętnie wezmę udział

Rozpatrzmy sprawę z dwóch punktów widzenia stawiając dwa odmienne pytania:

a) dlaczego większość kobiet w Waszym wieku marzy o dzieciach? (choć osobiście sądzę, że mniejszość)

- kwestia wychowania i wpływu społecznego - kobiety są tak wychowywane, by stawiać sobie macierzyństwo jako jeden z ważniejszych celów w życiu. Pierwsze oznaki takiego przyuczania do macierzyństwa widać już w tym, że małym dziewczynkom daje się do zabawy lalki, a więc "sztuczne dzieci". Większość dziecięcych marzeń (np. o zostaniu księżniczką, księciu z bajki, pięknym pałacu) prędzej czy później pryska, więc jedynym marzeniem z dzieciństwa do zrealizowania jest posiadane własnych dzieci.

- kwestia biologiczna - organizm będąc w pełni sił rozrodczych pobudza kobiety do poszukiwania partnerów z którymi mogą mieć dobre potomstwo.

- tradycja i presja środowiska - utarło się w zachodniej kulturze, że dzieci rodzi się akurat w tym, a nie w innym wieku, dlatego odstępstwa od normy nie są mile widziane - szczególnie jeśli rodzice sami mieli dzieci w tym "przeciętnym" wieku.

- indywidualne kwestie egoistyczne - pod tą dziwną nazwą umieszczam wszelkie własne przemyślenia kobiet, np., że posiadanie dziecka da im szczęście, że będą mogły czuć się potrzebne albo, że z miłości do partnera poświęcą się i dadzą mu dziecko.

b) dlaczego Wy nie chcecie mieć dzieci? (myślę, że same wiecie to najlepiej, więc roztrząsam temat dla formalności)

- kwestia biologiczna - brak satysfakcjonującego partnera.

- kwestia ekonomiczna - brak środków i możliwości zapewnienia opieki dziecku bez konieczności ograniczania własnej osoby.

- kwestia pragmatyczna - lenistwo, niechęć do poświęcania swojego czasu wolnego.

- kwestia odpowiedzialności i wiedzy - nie czujecie się jeszcze na tyle dojrzałe i odpowiedzialne, by móc przestać pracować nad sobą, a zająć się w zupełności kształtowaniem życia i charakteru dziecka, w gruncie rzeczy sprowadza się to do tego, że nie czujecie się przygotowane do wypełniania takiej roli.

- kwestia biologiczna - wymogi stawiane przed Wami, takie jak studia, itp. powodują, że organizm "woli poczekać" na bardziej korzystny okres do uruchomienia instynktu macierzyńskiego w pełni, nawet jeśli przez to straci te kilka lat najlepszego okresu rozrodczego.

Mam nadzieję, że to proste, utrzymane w duchu materializmu i naturalizmu rozwiązanie przypadnie Wam do gustu Pewnie można by napisać jeszcze rozwiązanie psychologiczne i socjologiczne i dopiero połączenie wszystkich tych możliwych koncepcji dałoby w miarę pełny obraz, ale nie czuję się ani na siłach, ani w kompetencji do robienia tak skomplikowanych wywodów

Ostatnio edytowany przez Arantasar (10-12-2008 21:54:34)

Nie, ale możemy zastosować dogodny system rat

Rzeczywiście, dla przejrzystości wywodu należałoby jedną przemianować

Dziecko często traktowane jest jako pewien rodzaj zabawki, mający dostarczyć czegoś rodzicowi - i to nie tylko w tym pierwszym okresie życia, bo później często wykorzystuje się dzieci np., by spełniały nasze niezrealizowane marzenia i w ogóle często traktuje się je jak "potencjalnie lepszą wersję mnie samego".