Jakoś nigdy nie szukałem szczęścia w filozoficzny sposób... po prostu robiłem to, co niosło radość mi i moim bliższym i czułem się dzięki temu szczęśliwy. Do tego naprawdę nie trzeba filozoficznych dywagacji Wystarczy słuchać serca

Ostatnio edytowany przez Dzikusek (31-05-2008 12:13:14)

Z całym szacunkiem, ale dla mię to GP

Przypomina misię opowiadanie Lovecrafta o Białym Statku... ciągłe poszukiwanie czegoś lepszego, nie docenianie tego, co już się zdobyło prowadzące do.... To ja już wolę radować się tym ulotnym, acz namacalnym szczęściem, niż szukać Bóg-wie-czego, bo może być lepsze. A gdy okoliczności ulegną zmianie, miast pogrążać się w cierpieniu, zawsze można starać się je naprostować, walczyć o utrzymanie tego szczęścia. Fakt faktem, często wymaga to silnej psychiki, ale - racjonalnie patrząc - w życiu i tak się problemów nie uniknie. Życie to nie bajka ani film. A miast przed problemami uciekać, wolę stawiać im czoła, gdy już zjawią się na pochmurnym horyzoncie Pokonanie przeciwności losu pozwala lepiej docenić uzyskane/podtrzymane tym samym szczęście...

Ostatnio edytowany przez Dzikusek (31-05-2008 14:15:06)

Dzikusku, nie zrozumiałeś mojej wypowiedzi, Twoja riposta więc, choć ładna, jest chybiona Moim zdaniem właśnie człowiek, który wyzbył się pragnień i nie pożąda niczego ponad to, co sam w sobie nosi, jest szczęśliwy

Misiu, bardzo mocna teza, niestety nie poparta żadnymi logicznymi argumentami

syfilozofia dała ludzkości samą medycynę, więc nawet nie ma czego porównywać

Jeśli Cię rozśmieszyłem, to bardzo dobrze, bo śmiech to zdrowie

Zanim z filozofii wyodrębniła się medycyna leczenie ludzi istniało jedynie jako umiejętność, a nie jako nauka Jeśli mam dokładniej wyjaśnić genezę medycyny, to proszę bardzo: syfilozofia => fizyka => biologia => medycyna

Odnoszę i tak jakieś dziwne wrażenie, że wcale się dobrze nie bawisz

PMS Ar także nie dziw się ;p a tak w ogóle rzadko jakiegoś filozofa za życia doceniono, masz czas jeszcze

Ostatnio edytowany przez emateues (31-05-2008 16:11:03)