Ok, spróbujmy czegoś nowego

Wydaje się, że każdy człowiek pragnie szczęścia, bez zbędnego wnikania, czym to szczęście w ogóle jest. Spróbujmy zastanowić się, czy tak jest w rzeczywistości. Oto prosty eksperyment myślowy - wyobraźmy sobie najbliższą nam osobę, której ufamy i na której zawsze możemy polegać - może to być partner, ktoś z rodziny, pies, itp. Teraz spróbujmy powiedzieć do tej osoby w myślach: "Wolę być szczęśliwy, niż mieć Ciebie". I co się dzieje? Czy jakaś cząstka w nas nie buntuje się przeciwko takiemu stwierdzeniu? Czy nie wydajemy się sobie strasznymi egoistami? Może więc jednak nie pragniemy szczęścia tak bardzo? Jakie są Wasze odczucia?

Zacznijmy znów od początku

Nie mogę się zgodzić, że wszystko ma swój sens. Wręcz przeciwnie - rzeczy same w sobie są pozbawione sensu. To człowiek nadaje im taki lub inny sens. Gdyby rzeczy miały sens same z siebie, to każdy człowiek odczytywałby takie same, podczas gdy niemal każda rzecz dla różnych ludzi znaczy co innego - np. śmierć będzie zupełnie czymś innym dla chrześcijanina i buddysty Będę stał na stanowisku, że rzeczy nie mają sensu, lecz przyczynę i tu się chyba zgodzimy

Co do szczęścia - nie chcę i nie mogę podać na nie recepty. Co więcej, uważam że szczęścia osiągnąć nie można. Dlaczego? Bo już je posiadamy Mogę tylko wskazywać rzeczy, które dają szczęście pozorne, a zabieganie o nie prowadzi jedynie do uzależnienia swojego życia od nich. Dopiero kiedy zobaczymy, że nic, absolutnie nic w świecie nie może dać nam szczęścia, zrozumiemy, że szczęście leży w nas samych

jej, to jak teksty z pocztówek...

Dobre Na szczęście od tych potworów zdarzają się wyjątki potwierdzające regułę

To akurat znam PS. Żelazny prowadzi w poniedziałki monograf "Nietzsche a psychoanaliza" - na pierwszym wykładzie zrównał z ziemią chrześcijańską etykę seksualną

Ale co mi Żelazna z głową robiła na zajęciach... masakra...

a teraz toast za żelazną... jej w dużej mierze zawdzięczam swoją antykatolickość

Misia napisała w pewnym wątku:

Chochliczek napisał:

Różnica jest jeszcze taka, że muzyki klasycznej to jeszcze da się słuchać, a hh i techniawki nie...

Przypomniał mi się Platon mówiący, że podobny sposób wyjaśniania stosujemy, gdy twierdzimy, że przyczyną tego, że Sokrates stanął przed sądem było to, że doprowadziły go tam jego nogi Podobnie postępujemy mówiąc, że Johnny Depp jest ładny, bo ma ładne części ciała Niby wszystko w porządku, ale wydaje się, że pomijamy tutaj prawdziwą przyczynę, a skupiamy się na konsekwencji przyczyny Ot, taka mała dygresja